Charakterystyka Zośki - bohatera opowieści Aleksandra Kamińskiego "Kamienie na szaniec".
Tadeusz Zawadzki ps. Zośka to jeden z głównych bohaterów opowieści A. Kamińskiego "Kamienie na szaniec". "Delikatna cera, regularne rysy, jasnoniebieskie spojrzenie i włosy złociste, uśmiech zupełnie dziewczęcy, ręce o długich, subtelnych palcach, wielka powściągliwość, pewien rodzaj nieśmiałości - wszystko to było aż nadto dostatecznym powodem do nazywania Tadeusza Zawadzkiego przez kolegów - Zośką". Zośka był chłopcem wysokim, szczupłym, wysportowanym, z wyglądu przypominającym dziewczynę - stąd taki pseudonim. Poznajemy go w harcerskim i gimnazjalnym środowisku Warszawy, tuż po zdaniu matury i ukończenia dobrej szkoły. Nikt jednak nie przypuszczał, że wybuchnie wojna, niwecząc jego jak i innych kolegów z harcerstwa (Rudego, Alka) plany na przyszłość. Wśród innych wyróżniał się niezwykłym talentem przywódczym, był doskonałym organizatorem. Odznaczał się wybitną inteligencją oraz wyjątkowymi zdolnościami. Umiał skupić wokół siebie otoczenie, stanowiąc dla innych wzór do naśladowania. Cechował go upór i ambicja, był wrażliwy i wyrozumiały. Lubił przebywać z rodziną, w gronie najbliższych mu osób. Łączył go silny związek emocjonalny z matką. Dziewczęca uroda, niezwykła więź z rodziną to cechy, które utrudniały dostrzeżenia w Zośce męskiej strony jego natury. "Sporty, ambicja, upór wyrabiały mu rzecz oczywista , pewną sławę. Sława jednak koleżeńska była czymś, o co Zośka mało dbał. Nie starał się zjednać kolegów, nie szukał przyjaźni. Niekiedy zdawało się, że na całe swoje otoczenie patrzy jakby z dala, pomimo że wszystkim się interesował i każdemu starał się być pomocny". Lubił przebywać sam. Samotność i skrytość powodowały, że unikał kolegów, skoro ci nie unikali Zośki. Zośka i jego koledzy odznaczyli się wielkim patriotyzmem, w momencie zagrożenia ojczyzny chwycili za broń. Mimo życia w tak okrutnych czasach nie tracili nadziei. Niejednokrotnie każdy z nich narażał swe życie, po to, aby wywalczyć wolność ojczyźnie. Byli ludźmi, którzy potrafili pięknie umierać i pięknie żyć.